“Ik kijk echt zo uit naar de dag dat ik medicijnen krijg. Misschien wordt het dan eindelijk rustig in mijn hoofd en kan ik gewoon chillen. Nu ben ik de hele dag druk. Druk, weet je. Ik denk echt over alles na, ook over domme dingen. Gisteren dacht ik de hele dag na over die reclame van de Jumbo, weet je wel, met die man en die vrouw en die kindjes. Hij speelt een beetje een sukkel, dat vind ik wel grappig. En ik vind het niet erg dat ik daar de hele dag over nadenk, maar het gaat nergens over en eigenlijk wil ik gewoon rust.”
Zo snel als de gedachten van deelnemer Naomi gaan, zo traag is ze in haar werk. Al een half uur doet ze over het stickeren van twintig pakjes boter. Geeft niets, het is gezellig. En ik leer haar daardoor steeds beter kennen.
“Ik denk ook wel over echte dingen na hoor”, vervolgt ze. “Ik denk namelijk dat binnenkort de wereld vergaat door Trump, want Trump is echt een slechte gast. Als hij zin heeft om een bom te gooien op Nederland, dan doet hij dat gewoon. Kan hem niet boeien. En ik weet zeker dat Wilders onze nieuwe premier wordt, terwijl Wilders net zo slecht is als die Trump. Toch ga ik niet stemmen, niemand van mijn leeftijd stemt. Moet ik wel stemmen? Op wie dan? Kun je bijvoorbeeld op de Partij van de Dieren stemmen? Dat is toch niet echt een partij? Kunnen die wel winnen dan? Vet chill, dan ga ik mijn vrienden zeggen dat ze ook op die partij moeten stemmen. Misschien kan Wilders dan toch nog verliezen.”
En weer een sticker.
“Waar denk jíj eigenlijk de hele dag over na?”
Ik kijk haar beduusd aan. “Ik? Goeie vraag. Ook wel over Wilders en Trump. Maar ook mijn kinderen, mijn vriendschappen. Werk. Over wat er nog af moet. Van alles.”
“Maar nooit over de Jumbo?”
“Nee nooit over de Jumbo”, lach ik.
“Vet chill.” Nog vijf stickers te gaan.
Soms zou het ontzettend handig zijn om een dagje van lichaam of brein te ruilen en te ervaren wat de ander voelt. Hoe erg kan het zijn om de hele dag aan de Jumbo te denken? Lijkt me heerlijk. Even geen zorgen, lachen om Frank Lammers. Dat zal dus het probleem niet zijn. Het is meer de gedachtestroom, die maar raast en raast van de hak op de tak springt, die haar zo onrustig maakt. En die haar afleidt van haar dagelijkse werk.
“Naomi, denk je aan de stickers?”
“Oeps, ik zat even met mijn hoofd in Suriname.”
Ik bedoel maar.
